بررسی ژنتیک مقاومت به سرما در گندم به روش تجزیه دی آلل

تجزیه و تحلیل گرافیکی نتاج حاصل از تلاقی 10 واریته گندم از طریق طرح نیم دی آلل مشتمل بر 55 ژنوتیپ به روش همین انجام گردید. نتاج حاکی از وجود اثر غالبیت در کنترل ژنتیکی مقاومت به سرما در گندم بود.

انتظار می رود که سهم واریانس افزایش ژنها در کل تنوع ژنتیکی زیاد باشد و این صفت با توارث پذیری نسبتاً بالای خود 81%درصد بتواند به نتاج حاصل از تلاقی های بین واریته ها انتقال یابد.

 پراکنش واریته ها در امتداد خط دگرسیون نشان داد که واریته های بودانی، خلیج، 746، 518 دارای بیشترین ژنهای مغلوب ( حساسیت) هستند و به همین دلیل بیشترین حساسیت را به سرما نشان می دهند. تفکیک مجموع مربعات ژنوتیپ ها به مجموع مربعات قابلیت ترکیب پذیری عمومی و خصوصی برای والدین و هیبریدها که به روش گریفینگ انجام گردید، نشان داد که مقاومت به سرما تحت کنترل اثر افزایش و غیر افزایش و غالبیت به ژنها می باشد. بالا بودن سهم زیاد واریانس افزایش امکان گزینش موفقیت آمیز برای لاین های مقاوم به سرما را فراهم می نماید.

با توجه به اینکه واریته های بز وستایا و سبلان دارای بیشترین قابلیت ترکیب پذیری عمومی بوده اند می توانند به عنوان دهنده صفت مقاومت به هیبرید عمل نمایند. ارزیابی قابلیت ترکیب پذیری خصوصی هیبریدها حاکی از وجود SCA معنی دار و قابل توجهی برای ترکیب های سبلان* خلیج، بزوستایا *بولانی و بزوستایا* خلیج است و این هیبریدها با مقاومت نسبتاً زیاد خود به سرما می توانند ترکیب های امید بخشی برای انتخاب لاین های مقاوم به سرما باشند .